3.4. Νομισματικά μέτρα τόνωσης
Η τρίτη επιλογή είναι η χρηματοδότηση των μεταφορών με την τύπωση επιπρόσθετων χρημάτων, δηλαδή ένα είδος ποσοτικής ανακούφισης. Το κράτος μέσω της κεντρικής τράπεζας εκδίδει περισσότερα νομίσματα και χαρτονομίσματα, διαθέτοντάς τα σε κυκλοφορία και, συγκεκριμένα, στο κράτος (εμπορικές τράπεζες) για να ξοδευτούν. Δαιμόνια ιδέα.
Όμως, αποτελεί, επίσης, ένα μέσο χρηματοδότησης των κρατικών μεταφορών, το οποίο μπορεί να αποφέρει κέρδη αποφεύγοντας τις προς τα πίσω πιέσεις των κύκλων της ύφεσης, που εμφανίζονται κατά την αποπληρωμή των δανείων. Αυτό το μέτρο τόνωσης επιτρέπει την επίτευξη κερδών, τα οποία κέρδη δεν χρειάζεται να φορολογηθούν, όπως στην περίπτωση των μεταφορών οι οποίες χρηματοδοτούνται από τους φόρους.
Δεν είναι υποχρεωτικό να αυξηθούν οι φόροι ώστε να συμπληρωθεί η αγοραστική δύναμη από τα φορολογημένα κέρδη. Δεν υπάρχει κανένα αυξανόμενο κρατικό χρέος το οποίο μπορεί να αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα αργά ή γρήγορα.
Δεν υπάρχουν πλέον οικονομικοί κύκλοι για να αντιμετωπιστούν, καθώς δεν υπάρχει μείωση των πωλήσεων προερχόμενη από τις αποπληρωμές των ιδιωτικών δανείων. Η δημιουργία κέρδους είναι δυνατή, καθώς η αγοραστική δύναμη, η οποία σχηματίζεται μέσω των μισθών και των επιπρόσθετων πόρων (μεταφορές χρηματοδοτούμενες από νομισματικά μέτρα τόνωσης), επαρκεί για την επίτευξη όλων των προγραμματισμένων πωλήσεων και, συνεπώς, κέρδους.
Το κέρδος αυτό ισούται με τον όγκο των χρημάτων που δόθηκαν μέσω των μέτρων τόνωσης.
Εντούτοις, ένα τέτοιο μοντέλο δημιουργίας κέρδους περικλείει, επίσης, και πολλά λάθη:
Το κέρδος δημιουργείται μόνο μέσω των νομισματικών μέτρων τόνωσης, χρήματα τα οποία αναδιανέμονται μέσω των μεταφορών. Κάθε νέο κέρδος απαιτεί την έκδοση νέων χρημάτων. Επομένως, το κέρδος αυτό είναι απλά πλασματικό, διότι αποτελεί ένα τεχνητό «φούσκωμα» χρημάτων, των οποίων η δύναμη μειώνεται συνεχώς. Αν οι εταιρείες και οι πολίτες δοκίμαζαν να πραγματοποιήσουν όλα τα κέρδη, τότε θα αντιλαμβάνονταν τον επερχόμενο πληθωρισμό. Ο μόνος λόγος που δεν εκδηλώνεται σοβαρός πληθωρισμός είναι ότι οι πολυεκατομμυριούχοι και οι δισεκατομμυριούχοι δεν ξοδεύουν τις περιουσίες τους με μιας. Ο πλούτος αυτός συντηρείται στους τραπεζικούς λογαριασμούς, η αγοραστική του δύναμη παραμένει αλώβητη, καθώς η εμπιστοσύνη διατηρεί την αξία του.