4. Różne sposoby realizacji transferów

Do tej pory zajmowaliśmy się analizą źródeł państwowych transferów. Przyjrzyjmy się teraz, w jaki sposób, w realnej gospodarce, transfery te przyczyniają się do wzbogacania ludzi i jak uzupełniają tym samym ich siłę nabywczą. To zjawisko zasługuje na szczególną uwagę.

Państwo może dokonać różnych transferów z budżetu:

  • Inwestycje w zakresie infrastruktury: rozwój transportu drogowego, kolejowego, projekty ekologiczne, budowa szpitali, czy elektrowni wodnych, rozwój najnowszych technologii jak np. gospodarka wodorowa itd. Podejmując tego typu inwestycje, rząd rozwija infrastrukturę, zarazem pobudzając popyt. To bardzo dobre rozwiązanie pod warunkiem, że w danym państwie tego typu projekty są niezbędne. Sęk w tym, że inwestycje pobudzają tylko niektóre wybrane gałęzie przemysłu, a zatem ich ogólny wpływ na gospodarkę, czyli ich zdolność do równomiernego pobudzania zagregowanego popytu jest raczej ograniczona. Tylko niektóre podmioty, które miały szanse uczestniczyć w wybranych projektach wygenerowany w ten sposób dochód, a brakujący popyt uzupełniany jest pośrednio przez możliwe wydatki. Z kolei zasięg działania tak uzyskanej konsumpcji jest ograniczony do regionów, w których projekt został zrealizowany. Znaczna część zainwestowanego kapitału przynosi bowiem zysk przedsiębiorstwom, (co może opóźniać wzrost siły nabywczej), a nie jednostkom. Poza tym istnieje również ryzyko korupcji czy zawyżania opłat dla projektów rządowych, co nie sprzyja dobrej reputacji tego typu polityki. Natomiast w tych sferach gospodarki, w których po prostu brak jest niezbędnych infrastruktur, działania takie są konieczne.
  • Polityka prorodzinna

    Polityka mająca na celu wspieranie rodziny jest uniwersalnym narzędziem pobudzania popytu. Korzyści z niej czerpią bezpośrednio gospodarstwa, które najlepiej wiedzą, jakie są ich bieżące potrzeby. Przy takiej polityce gospodarka wzrasta harmonijnie i nie zachodzi potrzeba przemieszczania zysków z niektórych gałęzi przemysłu do innych (a taka potrzeba może zaistnieć w przypadku inwestycji w zakresie infrastruktury). Oczywiście nie należy wyciągać pochopnych wniosków, iż rząd nie powinien inwestować w infrastrukturę! Chodzi nam o podkreślenie faktu, że lepiej, by rząd wspierał bezpośrednio obywateli, którzy wiedzą, czego im potrzeba do zaspokojenia podstawowych potrzeb, niż gdyby ten rząd sztucznie starał się wydawać pieniądze, szukając projektów, których nikt nie potrzebuje. Dodatki rodzinne i tym podobne działania naturalnie uzupełnią brakująca siłę nabywczą, a uzyskane w ten sposób pieniądze zostaną wydane zgodnie z potrzebami gospodarstw, przyczyniając się tym samym do wzrostu sprzedaży i zysków w klasycznych gałęziach gospodarki. Obecnie kraje rozwinięte borykają się z problemem wzrostu demograficznego: coraz mniej rodzi się dzieci, a społeczeństwo się starzeje. Ten niski przyrost naturalny stawia uniwersalny problem systemu emerytalnego. Niektóre kraje uciekają się nawet do imigracji w celu uzupełnienia brakującej siły roboczej. Transfery z budżetu państwa w celu wspomagania rodzin wielodzietnych mogą okazać się dobrym rozwiązaniem. Uczestnicząc w kosztach utrzymania takich rodzin, polityka pronatalistyczna pozwalają skutecznie zachęcać je do powiększania się. W ten sposób państwo pobudza siłę nabywczą całego społeczeństwa. Ponieważ wychowanie dzieci wymaga dużo nakładów, państwo powinno wspomagać tych, którzy robią to dobrze. Na koniec warto podkreślić, że polityka prorodzinna musi czuwać, by wydane pieniądze nie stały się łatwą formą zysku dla niedbałych rodziców.