3. Επιπρόσθετοι πόροι απαραίτητοι για δημιουργία κέρδους
Ποιοι είναι αυτοί οι επιπρόσθετοι πόροι; Ας τους αναλύσουμε λεπτομερώς:
Όντως, αποτελεί μια σοκαριστική ανακάλυψη ότι στην πραγματικότητα οποιοδήποτε κέρδος στην οικονομία επιτυγχάνεται μόνο μέσω των ιδιωτικών δανείων, της κατανάλωσης των αποταμιεύσεων, των κρατικών μεταφορών χρημάτων και της κατανάλωσης κέρδους με τη μορφή δαπανών του ατομικού κέρδους ή των συντάξεων.
Κρίνοντας τες μακροπρόθεσμα, οι αποταμιεύσεις είναι μία αβέβαιη πηγή κατανάλωσης. Πρώτον, ο όγκος τους είναι περιορισμένος. Δεύτερον, το γεγονός ύπαρξής του από μόνο του υποδηλώνει ότι σε προηγούμενες περιόδους οι άνθρωποι δεν μετέτρεψαν όλους του μισθούς τους σε πωλήσεις και, επομένως, το κέρδος στο παρελθόν μειώθηκε τόσο όσο ήταν ακριβώς και το σύνολο των αποταμιεύσεων. Όσο αντικειμενικά πολύτιμες και να είναι οι αποταμιεύσεις , δεν αποτελούν μία βιώσιμη πηγή οικονομικής ανάπτυξης διότι ο όγκος τους θα συρρικνωθεί και εντέλει θα μηδενιστεί. Υποθέτοντας ότι εντός ενός έτους οι άνθρωποι αποταμίευαν όλα όσα κέρδιζαν με τη μορφή μισθών και δεν είχαν άλλα εισοδήματα μέσω δανείων και χρηματικών μεταφορών, τότε το παγκόσμιο κέρδος αυτού του χρόνου θα ήταν μηδέν.
Επομένως, οδηγούμαστε στο εξής:
Όλες οι δαπάνες στην πραγματικότητα είναι τροποποιημένοι μισθοί και κέρδη.
Το κέρδος για να επιτευχθεί χρειάζεται, εκτός από μισθούς ως βασική διανεμημένη αγοραστική δύναμη, κι επιπρόσθετους πόρους, που θα το συμπληρώσουν σε βαθμό ώστε να επιτραπεί η επίτευξή του. Άρα, το κέρδος μακροπρόθεσμα και σε παγκόσμια κλίμακα εξαρτάται εξολοκλήρου από τον όγκο των δανείων στο σύστημα, τις μεταφορές χρημάτων και την κατανάλωση των κερδών που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Διαφορετικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίτευξης κέρδους παγκοσμίως.
Αυτή είναι ο πυρήνας της θεωρίας. Οι συνέπειες, όμως είναι πολυσχιδείς.